lapa lapa

-çok önce duymuştum.yazılası diye..


sessiz göz kapakları:
abartısız ılık soba sıcakılığı sağ yanağıma vurarak ,perde arkası(cam yok galiba,hissetmiyorum) kar yağışını izliyorum.eski ahşap binaların çürük çarık damlarındaki kiremitlerde birikmiş beyaz yığınlığı ,dans eden kar tanelerinin dans pistine dönüşmekte...


geometride iki nokta arası en yakın uzaklığa doğru adı verilmiş.bence de ,doğru..ama doğru bu doğru temellendirmesinde büyük bir ironi.neden mi? anlık izlenimim gereği açıklarsam eğer;
gözbebeğim ,perde arkası pusuluğunda görünen ,ilk anda göze kestirilen bir kar tanesi arasında en yakın uzaklık(doğru)..gitgide aşağı doğru eğiliyor.ki bu doğru'luk ,kendince doğrular arasında çelişkilerden, sonuca varmışsa (kesinlikle öyle) o doğrunun sadece ortalama uzaklığı doğrudur.bakıldığında(bakamayız, sadece hissedebiliriz) zikzaklar ,geriye dönüşler, durmalar....bunlar ,işte


doğru(ları)ma evlerin bacasından tütmeler ,giriş-gelişme-sonuç evreli varsayımların gelişme'lerinde sırıtır mahcup mahcup ,asıl utangaçlığı küsmek üzre çatık kaşlarında sonuca varamamasından..


ve her b'akışım mutluluğumun hüznü ,hüznümün mutluluğudur.


kabaca-dile dökülen:
dolu-dizgin bakışımdan ilk hangisini(mutluluk mu,hüzün mü) düşüncemede kalmamın değerli olacağı ,bu aralık içerisinde kısa salınımlar , gel(me)-git(me)lerde yer edinmiş, edinilmiş...


önce mutlu oldum diyelim, hüznü de kendiliğinden yerleşir dudaklara; diyelim ki hüzünlendim, mutluluğum yerleşir gözlerime.


mutlu bakarak hüzünlü konuşmaktır ,belki, hayat
hüzünlü konuşarak mutlu bakmaktır, belki..


"kar ve hayat"